آویشن با نام علمی Thymus vulgaris یا آویشن معمولی گیاهی از خانواده نعناع است. یکی از قدیمی ترین گیاهان دارویی و ادویه ای به شمار می رود که بومی نواحی شرقی مدیترانه است.گیاهی علفی و چند ساله با ریشه مستقیم و کم و بیش چوبی که انشعاب‌های فراوانی دارد. ارتفاع این گیاه بین ۲۰ تا ۵۰ سانتی متر است که ساقه ای افراشته دارد. برگ‌ها و گل‌ها‌کوچک هستند.در حالت وحشی به صورت بوته‌هایی پر پشت در دامنه‌های خشک و بین تخته سنگ‌ها در کوهستان‌ها تا ارتفاعات ۱۲۰۰ متری و حتی گاهی بیشتر می روید. ریشه چوبی و منشعب آن که ظاهری خشن دارد به راحتی در زمین‌های سخت درون تخته سنگ‌ها نفوذ می کند به طوری که نمی توان این گیاه را به راحتی از خاک بیرون آورد.
آویشن به هوای گرم و نور کافی
نیاز دارد
این گیاه خشکی پسند به آسانی قادر به تحمل کم آبی و خشکی است.دامنه‌های جنوبی تپه‌ها در مناطق آفتابی بهترین محل برای کشت این گیاه به شمار می روند. خاک‌های سبک حاوی ترکیبات کلسیم و با ضخامت زیاد سطح الارض
‌بسیار مناسب هستند ولی خاک‌های سنگین برای کشت این گیاه مناسب نیستند.تهویه خاک نقش عمده ای در افزایش عملکرد دارد. رطوبت و آبیاری زیاد نه تنها برای رویش این گیاه مناسب نیست بلکه سبب کاهش کیفیت و کمیت اسانس گیاه می شود. اندازه phمناسب خاک برای کشت گیاه بین ۵ر۴ تا ۸ است.
کشت آویشن از طریق بذر یا از طریق رویشی امکان پذیر است. کاشت بذر به صورت مستقیم و غیر مستقیم صورت می گیرد. زمان مناسب برای کشت مستقیم بذر، فروردین ماه است. کشت غیر مستقیم بذر در نیمه دوم اسفند ماه در خزانه ای رو باز (در هوای آزاد) صورت می گیرد. تکثیر رویشی آویشن از طریق تقسیم بوته است. به این صورت که پس از خارج کردن بوته‌های دو ساله و سالم و عاری از هر گونه آلودگی قارچی، آن‌ها را به دو یا سه قسمت تقسیم می کنند و در زمین اصلی کاشته می شوند. فصل پائیز یا بهار زمان مناسبی برای این کار است.
در سال نخست رویش فقط یک بار محصول را می توان برداشت کرد. در حالی که از سال دوم رویش به بعد، دو تا سه بار می توان اقدام به برداشت پیکر رویشی آویشن کرد.
استفاده از کودهای حیوانی برای کشت این گیاه بسیار مفید خواهد بود.آویش حداقل چهار تا شش سال در یک مکان باقی می ماند بنابراین تناوب کشت مناسب برای این گیاه مهم است. آویش را باید با گیاهان دیگر به تناوب کشت کرد که دوره رویشی کوتاهی داشته باشند و مدت کوتاهی پس از کشت برداشت شوند. به همین منظور گیاهان وجینی گیاهان مناسبی برای این کار هستند. تناوب کشت با گیاهان دارای ریشه‌های چند ساله مناسب نیست و سبب گسترش و شیوع بیماری‌ها می شود. سه تا چهار سال پس از برداشت، آویشن را دوباره می توان در همان زمین کاشت.
آبیاری منظم و وجین علف‌های هرز از ضرورت‌های کاشت این گیاه است. در طول رویش نیز مبارزه با علف‌های هرز ضروری است که وجین مکانیکی با علف‌های هرز باید با استفاده از علف کش‌های مناسب انجام شود.
در سال نخست پس از کاشت فقط یک بار می توان محصول را برداشت کرد در حالی که از سال دوم به بعد، دو یا حتی سه مرتبه می توان‌ اقدام به برداشت اندام‌های رویشی آویشن کرد. نخستین برداشت هم زمان با آغاز گل دهی یا تقریباً اواسط بهار است و دومین برداشت در آغاز دومین مرحله گل دهی یعنی اواسط تابستان و سومین و آخرین برداشت نیز در اواسط پاییز انجام می گیرد. گیاهان باید از فاصله ۱۰ تا ۱۵ سانتی متری از سطح زمین برداشت شوند. اگر اندام رویشی آویشن در ظهر یا هنگام تابش آفتاب برداشت شوند نسبت به برداشت آن‌ها در روزهای غیر آفتابی دارای اسانس بیشتری خواهند بود. در مصر باستان از آویشن برای مومیایی کردن استفاده می ‌کردند در حالی که در یونان به‌ عنوان عود کاربرد داشته است. آویشن به‌ دلیل دارا بودن خواص ضدباکتریایی ممکن است در آینده به عنوان عنصر مقابله‌ کننده با آکنه مورد استفاده قرار گیرد. همچنین بررسی‌‌ها حاکی از آن است که این گیاه یک روش طبیعی بهتر از داروهای شیمیایی ضدآکنه برای درمان این عارضه عمل خواهد کرد.عصاره آویشن به‌ طور چشمگیر میزان ضربان قلب را در مبتلایان به فشارخون بالا کاهش می ‌دهد و همچنین به پایین آوردن میزان کلسترول کمک می‌ کند. کارشناسان توصیه می ‌کنند یکی از روش‌‌های مطمئن استفاده از آویشن برای کاهش ضربان قلب جایگزین کردن آن با نمک در مواد خوراکی است.روغن آویشن که از برگ‌های آن گرفته می‌ شود اغلب به‌ عنوان داروی طبیعی برای سرفه کاربرد دارد. در یک مطالعه مشخص شد ترکیب آویشن با برگ‌‌های گیاه «پاپیتال» به تسکین سرفه و دیگر علائم برونشیت کمک می ‌کند.از روغن آویشن اغلب برای معطر کردن استفاده می‌ شود چرا که حاوی ماده فعالی به نام «کارواکرول» است. در مطالعه انجام شده در سال ۲۰۱۳ مشخص شد کارواکرول با تأثیر روی فعالیت اعصاب موجب تقویت احساس سرحالی و شاد بودن در فرد می‌ شود.
آویشن یک گیاه طبیعی مملو از مواد معدنی، فلاوونوئید و آنتی اکسیدان است. تیمول، روغن موجود در آویشن، می تواند موجب افزایش اسیدهای چرب اُمگا-۳ ضروری برای رشد سلول‌های مغزی شود. طبق یافته‌های یک مطالعه، روغن تیمول می تواند به حفظ سلول‌های مغزی در مقابل پیری کمک کند و احتمالاً به مقابله با بیماری آلزایمر کمک می کند.
‌همچنین روغن این گیاه دارای خواص ضد قارچی است.آویشن منبع غنی از
ویتامین Cو‌A محسوب می شود. همچنین از دیگر فوائد آویشن وجود مس، فیبر، منگنز و آهن در آن است.
دمنوش آویشن موجب تسکین سرفه و برونشیت شده و با عفونت‌ها مقابله می کند. در یک مطالعه مشخص شد ترکیب برگ‌های عشقه و آویشن به تسکین سرفه و سایر علائم برونشیت حاد کمک می کند. وجود ترکیبات فنولیکی نظیر تیمول و کارواکرول درآویشن، آن را تبدیل به گیاه ضدسرطانی قوی کرده است. مطالعات نشان داده اند که آویشن مانع از رشد سلول‌های سرطانی کبد و روده شده و از این رو از بروز این سرطان‌ها پیشگیری می کند.
آویشن یکی از عناصر تشکیل دهنده بسیاری از حشره ‌کش‌ها به شمار می ‌آید و برای از بین بردن ویروس، باکتری‌ها، موش‌ها و دیگر جانوران موذی استفاده می ‌شود.
برای ساخت یک آفت‌ کش خانگی می توان چهار قطره از روغنآویشن را با روغن زیتون ترکیب کرد.